Vanaf een Lamu sofa geniet ik van een pizza en een biertje met mijn voeten in het zand. Het ontspannen moment doet me denken aan mijn afscheidsborrel. De laatste weken voor vertrek zijn een monsterrace tegen de klok. Elk moment van de dag benut, uur na uur, target na target. Op mijn werk wilde ik alles netjes afronden en overdragen, thuis alles netjes schoonmaken en opleveren en voor Kenia alles netjes voorbereiden en inpakken. Ik zag dan ook geen ruimte om nog een afscheidsborrel in te plannen. Gelukkig heb ik het op advies en onder enige druk van een vriendin toch gedaan. Een aantal hechte vrienden had ik al gezien in de spaarzame avonduren en eigenlijk wilde ik er ook gewoon tussenuit knijpen. Ik houd niet van afscheid nemen. Het is fijn om de mensen om wie je geeft en van wie je houdt werkelijk te spreken, maar op je eigen feestje lukt dat meestal niet. De race tegen de klok eindigt met een afscheidsborrel op het stadsstrand. De zon schijnt lang, de sfeer is ontspannen, we eten pizza en doen een drankje met onze voeten in het zand. Ik krijg cadeaus, een paar dikke kussen en heel veel knuffels. Het zijn momenten om te koesteren. Als je niet lekker in je vel zit en juist behoefte hebt aan een dikke kus of stevige omhelzing, dan is het soms ver zoeken. En zover als ik nu van huis ben, zou je het eigenlijk al niet meer verwachten, maar... dan ineens onderbreekt de campmanager mijn dagdroom: 'Why not stay here, bro? It's a nice place and it will be a few weeks before you come back here. Diani is paradise.'
Ik moet even schakelen. 'Eh, okay, where am I gonna stay? And how do I get back?'. Alsof ik voor het eerst alleen op reis ben, zo klinkt het. Snel raap ik mezelf bij elkaar en besluit om het avontuur aan te gaan. De campmanager weet nog een goedkoop en centraal gelegen hostel en zet me er af. Ik spring onder mijn eerste warme douche sinds drie weken, doe een snelle powernap en ga uitgerust en opgefrist de deur uit. Terug bij de hoofdweg word ik aangesproken door een motorrijder die me overtuigt me naar dezelfde strandtent te brengen als waar ik heb geluncht. Vastberaden loop ik het strand op en glimlach naar een paar meiden bij een kraampje. 'Do you want company?'. Ik schrik me een aap. 'Shit, prostituees?' Ik probeer haar vraag te ontwijken, maar ben al hooked. Wat een knappe donkere dame. Even later wandel ik met haar over het strand. Blanke vrouwen omringd door charmante Kenianen passeren ons en kijken mij al even ontgoocheld aan. Mijn company lijkt werkelijk geïnteresseerd en niet uit op geld of een huwelijk. Nog geen halfuur later zit ik in een innige omhelzing met haar in het zand. Tot op het moment dat ik haar gedag zeg bij mijn hostel, kan ik het niet geloven. De deur van mijn kamer had ik toen we binnen waren voor de zekerheid op slot gedaan, maar ik was niet bestolen. Het enige dat ze nog wilde hebben was mijn nummer. Mijn telefoon gaat. Collega's van Reefolution zijn ook naar Diani Beach gekomen en vragen of ik met ze mee wil stappen. Na het diner en verzadigd van alle indrukken geniet ik van een volledige maansverduistering en een laatste biertje. Het is tijd om te gaan slapen. Net voordat ik m'n laatste slok neem, word ik opgeschrikt door een knappe donkere dame bij de dansvloer; 'Do you want to dance with me?'. De volgende ochtend ontbijten we samen en zeg ik haar gedag. Als ik achterop een motor terugrijd naar Shimoni, kan ik nog maar aan één ding denken: 'Diani is paradise!'