Na drie weken word ik door de campmanager gevraagd of ik soms een dagje mee wil naar Diani Beach om inkopen te doen. De eerste helft van de rit gaat over modderige zandwegen vol met kuilen en hobbels. De jeep schudt ons heen en weer tot we na een uur de hoofdweg opslaan en vaart kunnen maken. Ik herinner me weer m'n aankomst in Mombasa. De eigenaar van het Firefly Ocean Camp, waar Reefolution is gevestigd, haalde me toen met de jeep op van het vliegveld. Hij reed als een bezetene om zo snel mogelijk van a naar b te komen en drukte links en rechts tuktuks en motorrijders de weg af. Zo'n chaos in het verkeer had ik niet eerder ergens gezien. Zelfs de grote steden in China vallen er voor mij bij in het niet. Complete waanzin, waarbij als enige regel geldt dat je vooral voorrang neemt, want anders kom je nergens. Het lijkt een beetje op het dagelijks ontbijt met het duikteam. Het is ieder voor zich. Zo snel mogelijk een stapel broodjes op je bord vol smeren met wat voor handen is en dan na jou de zondvloed.
De eerste stop is een hardware store waar ik gereedschap kan krijgen voor een aantal klussen op mijn nieuwe to-do-list. Als ik aan de beurt ben om m'n bestelling wil doen, ontdek ik dat ik niet alle namen ken in het Engels, dus word ik achter de toonbank gelaten om het aan te wijzen. Schroeven met kruiskop hebben ze niet, wel bitjes met kruiskop. Pluggen van 4 mm, check, maar alleen steenboren van 6 mm. Muurverf op waterbasis, maar geen muurverfrollers. Ik puzzel nog een halfuur door en meld me uiteindelijk met m'n mandje bij de toonbank. De penselen, boortjes, spijkers en al het gereedschap wordt uitgespreid op de vloer en de kassamedewerker begint alles uit te schrijven op bonnetjes. De prijzen weet hij niet, dus die vraagt hij aan collega's, terwijl hij tussendoor andere klanten helpt. De campmanager wordt inmiddels ongeduldig, dus ik zet druk op het proces. Hij heeft inmiddels vier bonnetjes klaar en mijn boodschappen door twee collega's laten natellen. Ik haal m'n bankpas tevoorschijn, maar blijk te voorbarig. De handgeschreven bonnetjes worden nageteld door opnieuw een andere collega en gestempeld. Dan gaan ze naar de volgende collega die nog eens checkt of alles wat naast het mandje ligt, overeenstemt met de producten en bedragen op de bonnetjes en telt voor de zekerheid alle totalen nog eens bij elkaar op. Ik betaal en wacht tot alle bonnetjes met kassa-uitdraai aan elkaar zijn geniet en voorzien zijn van het stempel 'paid'. De campmanager is zijn geduld in de jeep inmiddels verloren en als we wegrijden uiten we onze frustraties over en weer. Nadat we ook zijn inkopen bij de groothandel hebben nageteld, afgerekend en ingeladen, rijden we naar het hagelwitte strand van Diani, een verrassende plek die ik niet snel zal vergeten.