Mijn nieuwe to-do-list bestaat uit taken die me op het lijf zijn geschreven; vormgeven van PPT-presentaties, muurschilderingen en educatief videomateriaal. Niks nieuws onder zon. Een goede vriendin wijst me hierop tijdens een spontane Whatsapp-call. De eerste vijf weken zijn voorbij gevlogen en ik heb me nauwelijks gerealiseerd dat ik dreig te vervallen in oude patronen en zekerheden. Ik kan helpen met het opzetten van een educatief programma, grafisch ontwerpen en duiklessen geven, maar is dat ergens ook niet wat ik altijd al deed? In voorbereiding op mijn vertrek heb ik besloten mezelf juist opnieuw te willen uitvinden en de rol van docent achter me te laten. Ik wil het jaar gaan benutten om nieuwe doelen te bepalen, maar Reefolution heeft andere plannen met mij: 'Ik wil je graag een contract van een jaar aanbieden, want ik wil dat het meer een professionelere organisatie wordt en met een groter bereik. Denk er maar even over na.' Ik vind het een eervol voorstel, maar het brengt me in de war. Ik heb nog maar net m'n baan in het onderwijs opgezegd en m'n vrijheid dreigt alweer onder vuur te raken.
Als ik op een ochtend het onderzoekscentrum van Reefolution binnenkom, tref ik zeven studenten hangend rond de grote tafel aan. Keniaanse reggae klinkt over een bluetooth speaker, twee stagiaires uit Mombasa gezellig samen aan het overleggen op één stoel, een ander is met zijn familie in het dorpje aan het appen en men loopt voortdurend in en uit voor wissewasjes. Niemand die weet wat een ander aan het doen is. Het niet de omgeving die ik me thuis had voorgesteld, maar inmiddels wel bekend terrein. Het besluit is snel genomen en ik trek de enige Nederlandse student mee naar buiten: 'Kom, wil je me helpen met het maken van een plan hoe we onze taken beter kunnen gaan organiseren?' We ploeteren de rest van de middag op een rooster en met gepaste trots presenteer ik het op het whiteboard aan de overrompelde studenten. Ik vraag hen of de intentie om de taken te spreiden is begrepen en of er nog vragen over de invulling zijn. Als iedereen uiteindelijk instemt met het rooster en weer op huis aangaat, lijk ik pas te beseffen wat deze spontane actie heeft betekend: 'Voorlopig ben ik nog niet klaar hier.' De volgende ochtend zijn twee studenten hun duik aan het plannen, twee studenten buiten coral tree nurseries aan het maken en is de rest geconcentreerd aan het werk op de laptop. Zelfs de boodschappen voor de lunch zijn al gedaan. Ik krijg de indruk dat er vooruitgang is geboekt, maar juich iets te vroeg. De duikers gaan te laat het water in en raken gereedschap kwijt, de boodschappen voor de lunch zijn niet compleet, dus dit loopt anderhalfuur uit en aan het eind van de middag heeft niemand zijn spullen achter zich opgeruimd. Het doet me sterk denken aan de jaren dat ik les heb gegeven in het middelbaar en hoger onderwijs. Als je niet constant overal bovenop zit, dan gebeurt het gewoon niet of gaat het verkeerd. De studenten pakken het in elk geval goed op en het motiveert me om door te zetten. Uiteindelijk ben ik hier gekomen om te helpen met het herstellen van het koraal en als dat vanuit de rol van docent is, dan stel ik me daarop in.