Het huis is inmiddels voor de helft leeg. Het is nog geen maand opgedroogd en ingericht geweest en de verhuisdozen staan alweer verspreid over de vloer van mijn studio. Minutieus pak ik m'n verhuisdozen in met alle apparatuur die ik in de loop der jaren heb verzameld voor de productie van videomateriaal. De converters, splitters en externe kaarten hangen in een web van kabels aan elkaar, met in het midden een krachtige computer die alle data als een ijverige spin verslindt. Terwijl ik een m'n daglichtlampen in het bubbeltjesplastic rol, denk ik aan het systeem waaraan ik me probeer te ontworstelen. Die computer, die ben ik, en die eindeloze input bepaalt mijn leven.
Uit de eerste sessie met m'n coach, die ik vijf keer had bezocht in een statig pand aan de Weteringschans in Amsterdam, blijkt dat ik me teveel heb geconformeerd aan verwachtingen. Vanuit haar spreekkamer kijk ik uit op barokke gevels en pakhuizen uit de zeventiende eeuw, terwijl we ideeën bespreken over reizen en zelfstandig ondernemen. Ze ontdekt in mij de passie en levenskracht, die ik zelf al een tijd niet heb ervaren, als het gaat over kunst, cultuur en duiken. 'Probeer positief te labelen wat je allemaal kunt en herken de lijn in de kwaliteiten die ruimte nodig hebben. Zijn er voldoende mogelijkheden om die kwaliteiten toe te passen op je huidige werk?' Het is een van de vele confronterende vragen die ik opschrijf in mijn werkboek 'Creative Life Plan'. Man, alleen die titel al, hoe ben ik hierin verzeild geraakt. Ik dacht dat ik op m'n veertigste mezelf toch wel een keer had leren kennen, maar het voelt als terug bij af. Alsof je al die tijd hebt gekoerst op het geloof dat je gelukkig bent met een carrière in kunsteducatie en dat die richting 180º gedraaid blijkt te staan op mijn innerlijke kompas. 'Laat je huis geen belemmering zijn.' vult ze aan, 'Accepteer dat je niet mainstream bent en spiegel je dan ook niet aan je omgeving. Own it!' Ik vouw de verhuisdoos met daglichtlampen volgens de voorgedrukte pijltjes dicht en schrijf met een zwarte marker op elke zijde wat erin zit. Nog een dag of twee en alles is ingepakt. Dan kunnen deze dozen ook naar de opslag. Het is een ruimte van vier kubieke meter die ik voor ruim een jaar heb vastgelegd om al mijn persoonlijke spullen in te bewaren. Alle meubels kunnen blijven staan, evenals het servies in de keuken en de televisie-apparatuur in mijn woonkamer. De rest moet weg. En dat zijn meer spullen dan ik al dacht.