M'n leidinggevende wil inmiddels weten hoe het ervoor staat met het life-coachingstraject. Ze luistert aandachtig naar de laatste ontwikkelingen en na kort overpeinzen stemt ze in met mijn idee om een jaar onbetaald verlof op te nemen. Ik ben superblij met haar reactie, maar realiseer me dat ik hiermee een ingrijpende keuze heb gemaakt; 'Ik ga er een jaar tussenuit! Geen baan, geen inkomen, dus wat betekent dat in relatie tot m'n koophuis?'. Ik vraag haar in paniek hoe dat zit met die pensioenpremies. Van een collega had ik begrepen dat het zo makkelijk nog niet is om een jaar met verlof te gaan, omdat de kosten doorlopen en je van tevoren flink moet sparen. Nou, en laat sparen nou net niet in mijn woordenboek voorkomen. Daarnaast zit al m'n geld dat ik de afgelopen jaren heb verdiend al lang en breed in het huis en in de kroeg waar ik na elke week werken en verbouwen m'n toevlucht zocht. M'n vrienden hebben daar vaak aan mogen horen hoe ik het huis vervloekte, dat ik het zat was om zo hard te moeten werken voor m'n maandelijkse lasten en dat ik de hele boel alweer wilde verkopen. We lachten er hard om en de volgende dag, nadat ik m'n zoveelste kater had overwonnen, pakte ik de draad maar weer op.
Eerst de vaatwasser inruimen, dan de was in de machine, de vuilniszakken wegbrengen, door naar de supermarkt om de leegte in mijn koelkast te vullen, de was eruit in de droger, stofzuigen en de vaatwasser weer uitruimen.
Ze raadt me aan om contact op te nemen met personeelszaken. Ze is blij dat het in elk geval zichtbaar beter met me gaat en vraagt of ze verder nog iets voor me kan betekenen. Een onderwijsmanager die binnen komt, vangt de vraag toevallig op en stelt dat het geen probleem is: 'Je krijgt een klein pensioengat, zoals dat heet, maar dat loop je later wel weer in.' Dat stelt me gerust. Zo moeilijk is het dus blijkbaar niet en ik maak snel een afspraak met personeelszaken voor een sabbatical.