'Waaah, maandag m'n eerste bezichtiging!' Ik druk de telefoon uit en haast me naar het station. Over een uur begint de les, maar m'n hoofd duizelt. Nakijken, nog zoveel nakijken, en m'n studio inpakken morgen, dat eerst, dan vrijdag naar de opslag, oja, een duikles voorbereiden en zaterdag geven om alvast wat te oefenen. Zondag vaderdag. 'Nee! Hoe dan..?!' Maandag moet alles schoon, of in elk geval fris en zepig ruiken, het huis moet verhuurd! Op het perron bel ik snel de noodlijn; 'Mam! Kun je helpen?'. Hoe vaak heb ik die zin al niet uitgesproken de afgelopen maand. 'Het hoeft niet hoor als het je niet uitkomt, maar het zou zo fijn zijn!'. Ze komt me helpen, en 'we appen' nog. Ik stap de trein in. Laptop open, wi-fi verbinding en dan naar Mail. Man, wat zal ik blij zijn als ik die verstikkende applicatie voorgoed kan sluiten. De berichten met bijlagen druppelen binnen. Nog even, het gaat me lukken! Over een paar weken is het klaar en ben ik weg. Weg uit Nederland.
Even helemaal los, los van het systeem. Het systeem dat mij in z'n greep houdt en bepaalt wat ik doe. Mijn leven, mijn keuzes, ja, alles hangt ervan af! Hier is het allemaal mee begonnen. Hier wilde ik uit, maar ik had nog niet het besef. Het is alweer een halfjaar geleden, toen de bedrijfsarts zei; 'Volgens mij ben je klaar hier.'. Ik hield m'n adem in. Het zijn de laatste woorden die ik me herinner van de kalme man tegenover mij. 'Hoezo, klaar hier..? Ik heb het toch prima naar m'n zin?'.